Καθε φορά που γυρίζω πίσω, μυρίζω το άρωμα του πεύκου και παίρνω μια βαθειά ανάσα για να το εισπνευφσω μέχρι μέσα μου. Σε αντίθεση με το πόσιμο νερό, που μου φέρνει μια αναστάτωση…
Μια μαγική σύνδεση που γίνεται με μια ανάσα ή κάποιο φίλο να σε χαιρετάει. Το πόσιμο νερό το βγάζω στην άκρη αυτή τη φορά. Περιττή πληροφορία…
Άνθρωποι που άνοιξαν τα φτερά τους όπως και ο Ίκαρος, αλλά πάντα αγαπούν την Λυκοβρυση. Αναφορά στον Ίκαρο λόγω τόπου συγγραφής του κειμένου στην Ικαρία…
Τους συναντάς εκεί στα γνώριμα μέρη της παραλίας ή στο αεροδρόμιο. Τώρα τη σχέση έχει η παραλία και το αεροδρόμιο με τη Λυκόβρυση…
Και συνεχίζω το άσχετο, στην παραλία, λοιπόν, παίζω αμέριμνα με το φουσκωτά στρώμα σε σχήμα πίτσας και ακούω το όνομα μου. Απόστολε… Όχι στην Ικαρία, αλλά σε παραλία της Αττικής που είχαμε πάει για μπανάκι…
Σε λίγα λεπτά ανταλασουμε τόσες πληροφορίες που γίνεται έκρηξη συνειδοποιησης μέσα στον εγκέφαλο μου. Τη άλλη μέρα πηγαίνοντας προς την πύλη αναχώρησης για την Ικαρία αυτή τη φορά. ακούω πάλι το όνομα μου. Δε θα το επαναλάβω αυτή τη φορά, πλεονασμός…
Η Λυκόβρυση, λοιπόν, είναι στα βόρεια και κοντά στα βουνά. Δε ξέρω, αν τελικά κατέβαιναν οι λύκοι να πιουν νερό. Αυτό που ξέρω είναι, ότι η Λυκόβρυση είναι στην καρδιά μου και οι Λυκοβρυσιώτες είναι πραγματικά διαφορετικοί και κάνουν τη διαφορά, και αυτοί που ειναι εκεί και αυτοί που έφυγαν…
apostolos.sanidas 