Η γραφή μοιάζει με τη ζωγραφική… κάθεσαι αναπαυτικά στο ξύλινο παγκάκι και αρχίζεις να γράφεις, παρατηρείς, ακούς τα πουλάκια να κελαηδάνε, το νερό να τρέχει στο ρυάκι, τα βήματα των περαστικών πάνω στο χωμάτινο μονοπάτι, τις συζητήσεις από τους διπλανούς, τη βοή από την αραιή κίνηση των αυτοκινήτων, τις ρόδες από το καροτσάκι που σέρνουν οι γονείς, την συνομιλία από το FaceTime, τον ήχο του τρένου, τα γρήγορα βήματα από το βηματισμό του μικρού παιδιού, το χαμόγελο από τη μάννα του που το ακολουθεί, το θρόισμα του αέρα – σκέφτεσαι επιτέλους δρόσισε.
